Steelmakers should consider diverting capital to the end-of-life services that promote
circularity as a new strategy towards resource ownership retention and raw material selfsufficiency. These hold the key to curbing steel supply concerns in the long-term while
creating new sources of revenue in the secondary metals market, alongside servitization.
Doing so will require the combined efforts of industry and political institutions so environmental commitments continue to be met, calling for circular measures involving either steelmakers or their customers to prioritize investments in supply chain integration, and the recovery of specialty alloys and of scarce alloying elements during recycling. Furthermore, focus on operational efficiency, by-product recycling, technology and
cost reduction now trumps production scale, as per the Chinese lessons of the last decade. Therefore, steelmakers should pay close attention to logistic costs and capital costs as the balance between prices and capacity utilization becomes more delicate and the use of hedging more intensive. Since high-grade iron ores will go through either technical or economic scarcity between 2051 and 2054, BFBOF steelmakers will continue struggle to manage competition and capacity utilization. Moreover, the continuing transition towards EAF steelmaking will be hindered by increasing electricity and alloying element prices and, although steel scrap continues to leave European borders, its prices will go down more moderately than expected. However, what stimulates some sectors of the economy might discourage others, since those that contribute the most to steel scrap generation tend to be those in which products containing steel have the shortest life cycles. But despite the fact that increasing circularity by extending steel’s life cycle will likely result in lower demand for new steel, there is a balance to be found and it relies on the European Steel Industry reclaiming the helm.
Í því skyni að viðhalda eignarhaldi auðlinda og sjálfbærni hráefna ættu
stálframleiðendur að marka nýja stefnu með því að setja fjármagn í
endurvinnsluþjónustu og stuðla þannig að hringrásarferli. Þarna er lykilinn að því að
draga úr áhyggjum vegna stálframboðs til lengri tíma litið á sama tíma og það skapar
nýjar tekjur á nýjum mörkuðum. Þetta krefst aðgerða bæði frá atvinnulífinu og
stjórnmálastofnunum svo að umhverfisskuldbindingar sem fela í sér hringrásarferli
verði áfram uppfylltar, þar sem stálframleiðendur eða viðskiptavinir þeirra forgangsraða
fjárfestingum sínum í samþættingu birgðakeðja og endurheimt sérhæfðra málma og
málma af skornum skammti við endurvinnslu. Leggja þarf áherslu á
rekstrarhagkvæmni, endurvinnslu, tækni og kostnaðarlækkun sem fer fram úr
framleiðslugetu en draga má þann lærdóm af kínverskum iðnaði síðasta áratuginn að
slíkt sé vel gerlegt. Stálframleiðendur ættu því að fylgjast vel með skipulags- og
fjármagnskostnaði þar sem jafnvægi milli verðs og nýtingarmöguleika verður
viðkvæmara og notkun áhættuvarna eykst til muna. Á tímabilinu 2051–2054 verður
annað hvort fjármagnsskortur eða hnignun í vinnslu hágæðajárngrýtis og því munu
BFBOF stálframleiðendur þurfa að berjast við að standast samkeppni og auka
nýtingarmöguleika. Einnig munu erfiðleikar í tengslum við stálframleiðslu EAF aukast
með hækkunum rafmagns- og málmverðs og þrátt fyrir að haldið verði áfram að flytja
málmrusl út úr Evrópu mun verð þess lækka hægar en búist var við. En það sem örvar
sumar atvinnugreinar gæti aftrað öðrum og þeir sem leggja sitt af mörkum við
framleiðslu á stálrusli eru yfirleitt framleiðendur varnings sem inniheldur stálvörur sem
hefur styttri líftíma. Þrátt fyrir að aukið hringrásarferli, með því að lengja líftíma stáls,
muni líklega leiða til minni eftirspurnar eftir nýju stáli, er jafnvægi að finna og það byggir
á því að evrópski stáliðnaðurinn taki stjórn þessara mála í sínar hendur.
