Katarína Zell (1498–1562) er ein þeirra kvenna sem tilheyrðu fyrstu kynslóð fylgjenda og talsmanna siðbótarinnar á 16. öld. Hún er mikilvægur fulltrúi kvenna sem upplifðu áhrif hinnar nýju siðbótar í eigin lífi og er helst þekkt í gegnum rit sín, sem voru mörg og fengu víðtæka útbreiðslu. Katarína hafði köllun til að verða þjónn Guðs þegar konur gátu ekki orðið vígðir þjónar kirkjunnar. Hún varði kröftuglega rétt sinn til að þjóna Guði og náunganum í ræðu og riti og vitnaði í lykilatriði í guðfræði Lúthers máli sínu til stuðnings. Á meðal þessara atriða var kenning Lúthers um hinn almenna prestdóm, um hjónabandið og guðfræði krossins. Í textum sem hafa varðveist má sjá hvernig lífsreynsla Katarínu hefur mótað guðfræðilegt sjónarhorn hennar. Saga siðbótarkonunnar Katarínu Zell og þau rit sem hún skildi eftir sig sýna svo að ekki verður um villst að hún verðskuldar að vera talin með mikilvægustu leiðtogum siðbótarinnar sem átti sér stað innan vesturkirkjunnar í Norður-Evrópu á fyrri hluta 16. aldar.
Katharina Zell (1498–1562) is amongst the relatively few women known to belong to the first generation of supporters and advocates of the Reformation. She is an important representative of women who experienced the impact of the new theology, and is best known through her writings. Katharina’s story provides a powerful example of how theological perspective is shaped by experience. Katharina had a strong sense of calling to become a servant of God, in spite of the fact that women were not allowed to enter the ordained ministry. She vigorously defended her rights to serve God in her writings, her speech, and her service to the neighbor. In all these instances she put key principles of Luther’s theology into effect. Among those theological principles were the priesthood of all believers, the estate of marriage, and Luther’s emphasis on a cross-centered theology.
