Í grein François Heenen, „Imparfait et Stéréotypes“ (Milli Mála 7,
2015), var sú kenning sett fram að franska lýsingarþátíðin (imparfait)
miðli ákveðnu ferli sem viðmælandinn fer eftir til að túlka segðina.
Þessi kenning getur að mati höfundarins útskýrt af hverju þessi tíð
er oft notuð til að tjá um óraunverulega atburði. Skýringin væri þá
sú að viðkomandi ferli leiði huga viðmælandans frá aðgengilegasta
samhenginu. Þannig getur talandinn miðlað til hans hugsunum
sem væru ekki viðeigandi í því samhengi. Í greininni er sýnt fram
hvernig þessi tilgáta varpar nýju ljósi á ýmsa notkun lýsingarþátíðar,
hefðbundna sem óhefðbundna, en sérstök áhersla er lögð á notkun
hennar í skilyrðissetningum. Höfundurinn veltir líka fyrir sér
hvernig lýsingarþátíð í skilyrðissetningum fær nútíðarmerkingu í
stað þátíðarmerkingarinnar sem einkennir hana almennt að öðru
leyti. Að mati hans er það vegna þess að segðin er túlkuð sem
endurhugsun (metarepresentation) annarrar segðar sem inniheldur
sögn í nútíð. Þá er engin ástæða til að gera ráð fyrir að þátíðarmerking
og háttarmerking lýsingarþátíðar séu í fyllidreifingu, eins og
margir fræðimenn hafa talið.
This paper proposes a new analysis of the modal value of the French
imparfait based on the hypothesis which was made in François
Heenen that this tense encodes a procedural meaning. According to
the author, the procedure forces the addressee to treat the utterance
without making use of the most immediate context. This constraint
on inferential operations allows the locutor to communicate thoughts
which would not be relevant if they were treated through that
immediate context. The analysis emphasizes especially the function
of the French imparfait in hypothetical phrases but the explanation
should also shed light on other non-standard uses like counterfactual imparfait or imparfait of politeness as well as standard use like
the back-ground imparfait. Another related topic discussed in this
paper is the present value of imparfait in hypothetical phrases.
According to the author, this is not due to a complementary link
between modality and temporality, as many grammarians and linguists
have suggested, but to a case of interpretive use of language.
