Negative birth experience and midwifery counselling intervention: A vision for maternity care

Abstract

Aims: The overall aim of the study was to develop a midwifery intervention for women who want to review their birth experience. The aims of study I were to describe women’s birth experience up to two years after birth and explore the predictive role of support in the birth experience. The aim of study II was to explore women’s experience and preferences of reviewing their birth experience at a special midwifery counselling clinic Lend me an ear (LME). The aim of study III was to describe the construction of and explore the feasibility of a postpartum midwifery counselling intervention for women following high-risk pregnancies. Background: Birth experiences may affect women´s wellbeing and their relationships with the newborn and family. Several risk factors for negative birth experience have been identified, but less is known of how support affects it and if the perception of birth changes over time. Evidence about helpful interventions to assist women in processing negative birth experiences is limited. However, they value the opportunity to review their birth experiences. Risk factors during pregnancy and birth are known predictors of negative birth experience but limited knowledge exists about the feasibility of offering women the opportunity to write about their birth experience and provide counselling from a midwife for women following high-risk pregnancies. Method: Mixed methods were used. Study I was a longitudinal cohort study, conducted with a convenience sample of pregnant women from 26 primary health care centres in Iceland. Data were gathered via three questionnaires; at 11–16 weeks of pregnancy (T1, n = 1111), at 5-6 months postpartum (T2, n = 765), and at 18–24 months postpartum (T3, n = 657). Information was collected about sociodemographic factors, reproductive history, birth outcomes, social and midwifery support, depressive symptoms, and birth experience. Two binary logistic regression analyses were performed to examine the predictive role of midwifery support in the birth experience. Study II was a qualitative content analysis of women’s written text responses to semi-structured questions. A questionnaire was sent to all women attending the LME midwifery counselling clinic from 2006–2011 (n = 301), 131 women responded, whereof 125 of them provided text to the semistructured questions. Data were collected of socio-demographic and reproductive characteristics, reasons for attending the clinic, if expectations were fulfilled, helpful components of the interview and semi-structured questions about women´s views of the process. The responses to the semistructured questions were analysed with content analysis while data on characteristics, reasons for attending the clinic, whether the interview fulfilled expectations, and helpful components were analysed using descriptive data. Study III was a mixed-method pilot feasibility study. Thirty women were invited to write about and review their birth experience following a high-risk pregnancy by a known midwife 4-6 weeks postpartum. Eight midwives, working in the high-risk antenatal clinic, provided the intervention. Data of birth outcomes, appraisal of birth, post-traumatic stress symptoms and experience of the intervention, were collected from women before and after the intervention. Midwives providing the intervention hold diaries and participated in a focus group interview to explore their experiences. Descriptive and content analysis was used. Results: In study I, the prevalence of women perceiving their birth as negative was 5% at T2 and 5.7% at T3. Women who were not satisfied with support from midwife during pregnancy or birth were more likely to experience their birth as negative at T2 than the women who were satisfied with it. Operative birth, perception of prolonged birth and being a student also predicted negative birth experience at both T2 and T3. In study II, the main reasons for attending the clinic were a previous negative birth experience, anxiety about the upcoming birth, and loss of control during a prior birth. The content analysis revealed two themes and three subthemes. The overarching theme was ‘on my terms’ with three subthemes of ‘being recognised’, ‘listening is paramount’ and ‘mapping the unknown’. The final theme was ‘moving on’. Study III revealed that women and midwives perceived the counselling intervention as helpful and feasible. Women had significantly more positive appraisals of birth after the intervention. Most women preferred to review their birth experience with a midwife they knew, 4-6 weeks postpartum. Almost half also wrote about the birth. Conclusion: The studies´ findings reveal that women´s experience of birth is relatively consistent over time. Support from midwives during pregnancy and birth has a significant impact on women’s perception of birth experience. Women prefer to be recognised and invited to review their birth experience in a tailored counselling, provided on their terms. When their expectations of reviewing their birth experience are fulfilled, they may regain control and strength to move on. Offering a discussion of the birth experience should be a routine part of maternity services. Women experiencing high-risk pregnancies are a vulnerable group and require further attention. They value a follow up by a midwife they know and both women and midwives perceive the counselling intervention as a feasible option in maternity care.

Markmið: Aðalmarkmið rannsóknarinnar var að þróa ljósmóðurmeðferð fyrir konur sem hafa þörf fyrir að fara yfir fæðingarupplifun sína. Markmið fyrsta hluta doktorsverkefnisins voru að lýsa fæðingarupplifun kvenna fyrstu tvö árin eftir fæðingu og skoða áhrif stuðnings á upplifun fæðingar. Markmið annars hluta var að skoða væntingar og reynslu kvenna af að fara yfir upplifun fæðingar með ljósmóður í Ljáðu mér eyra (LME), sérhæfðri þjónustu ljósmæðra á Landspítala. Markmið þriðja hluta var að lýsa uppbyggingu og forprófa meðferð sem fól í sér að konur í áhættumeðgöngu skrifuðu um fæðingarupplifun sína og komu í viðtal eftir fæðingu við ljósmóður sem sinnti þeim í meðgönguvernd. Bakgrunnur: Það er vel þekkt að upplifun fæðingar getur haft áhrif á heilsu og líðan kvenna, tengsl þeirra við barnið og samskipti við fjölskylduna. Talsverð þekking er til um áhrifaþætti neikvæðrar upplifunar fæðingar en minna um áhrif stuðnings og hvort upplifun af fæðingu breytist með tímanum. Takmarkað er vitað um íhlutanir sem miða að úrvinnslu neikvæðrar fæðingarupplifunar en þó finnst konum gagnlegt að fá tækifæri til að ræða um hana. Áhættuþættir á meðgöngu hafa forspárgildi fyrir neikvæðri upplifun fæðingar en lítið er vitað um gagnsemi og fýsileika þess að bjóða konum í áhættumeðgöngu að skrifa um upplifun fæðingar og fá síðan viðtal við ljósmóður sem þær þekkja. Aðferð: Notuð var blönduð aðferð. Rannsókn I var langtíma þversniðsrannsókn, framkvæmd á 26 heilsugæslustöðum á Íslandi. Gögnum var safnað með þremur spurningalistum í gegnum þægindaúrtak; við 11–16 vikna meðgöngu (T1, n = 1111), 5-6 mánuðum eftir fæðingu (T2, n = 765) og 18– 24 mánuðum eftir fæðingu (T3, n = 657). Upplýsinga var aflað um bakgrunnsþætti, fæðingasögu, útkomu fæðingar, félagslegan stuðning, stuðning frá ljósmóður, þunglyndiseinkenni og upplifun fæðingar. Tvær tvíkosta aðhvarfsgreiningar voru notaðar til að skoða forspárgildi stuðnings ljósmæðra í upplifun fæðingar. Rannsókn II var eigindleg innihaldsgreining á svörum við hálfstöðluðum spurningum frá konum sem höfðu leitað í LME þjónustuna. Spurningalisti var sendur til allra kvenna sem komu í viðtal á árunum 2006-2011 (n = 301), 131 kona svaraði listanum, þar af skrifuðu 125 konur svör við opnu spurningunum. Upplýsinga var aflað um bakgrunn, fæðingasögu, ástæður fyrir komu þeirra í LME, uppfyllingu væntinga og hvað þeim fannst vera gagnlegt í viðtalinu. Í lokin voru opnar spurningar og voru svör kvennanna við þeim notuð í innihaldsgreininguna. Gögn um bakgrunn, ástæður komu í LME þjónustu, uppfyllingu væntinga og gagnlega þætti viðtalsins voru greind með megindlegri lýsandi greiningu. Í rannsókn III var notuð blönduð aðferð til að gera fýsileikarannsókn á 30 konum sem höfðu verið í meðgönguvernd á Landspítala vegna áhættuþátta á meðgöngu. Þeim var boðið að skrifa um upplifun af fæðingu og koma í viðtal 4-6 vikum eftir fæðingu til ljósmóður sem hafði annast meðgönguverndina. Átta ljósmæður sem starfa í áhættumeðgönguverndinni veittu meðferðina. Upplýsinga var aflað fyrir og eftir meðferðina frá konunum um bakgrunn, útkomu fæðingar, upplifun fæðingar, áfallastreitueinkenni og mat þeirra á meðferðinni. Ljósmæður sem veittu meðferðina héldu dagbók og tóku þátt í rýnihópaviðtali til að fá mat þeirra á íhlutuninni. Notuð var lýsandi greining og innihaldsgreining. Niðurstöður: Í rannsókn I kom í ljós að 5% kvenna upplifðu fæðingu sína neikvætt á T2 en 5,7% á T3. Konur sem voru ekki ánægðar með stuðning ljósmóður á meðgöngu eða í fæðingu, voru líklegri til að hafa neikvæða upplifun af fæðingu heldur en þær sem voru ánægðar með hann. Inngrip í fæðingarferlið, langdregin fæðing og að vera nemandi hafði einnig forspárgildi fyrir neikvæðri upplifun fæðingar á T2 og T3. Í rannsókn II kom fram að helstu ástæður þess að konur leituðu til LME þjónustunnar voru fyrri neikvæð upplifun af fæðingu, kvíði fyrir fæðingu og tilfinning um að hafa ekki haft stjórn í fyrri fæðingu. Innihaldsgreiningin leiddi í ljós tvö meginþemu og þrjú undirþemu. Aðalþemað var ‚á mínum forsendum‘ og undirþemun voru ‚frumkvæði fagfólks‘, ‚að hlusta er lykilatriði‘ og ‚að fylla í eyður‘. Síðasta þemað var ‚að horfa fram á við‘. Í rannsókn III töldu bæði konur og ljósmæður viðtalsmeðferðina vera gagnlegan og fýsilegan kost. Konum fannst gagnlegt að fara yfir fæðinguna og mátu upplifun sína af henni marktækt jákvæðar eftir meðferðina. Flestar konur telja 4-6 vikur eftir fæðingu vera heppilegan tíma til að fara yfir fæðinguna og að ljósmóðir sem þær þekkja veiti meðferðina. Tæplega helmingur kvenna skrifaði um upplifun sína af fæðingu. Ályktun: Niðurstöður rannsóknanna benda til að hlutfall kvenna sem uppifir fæðingu neikvætt sé lægra hér á landi en annars staðar en upplifunin breytist lítið með tímanum. Stuðningur ljósmæðra á meðgöngu og í fæðingu hefur áhrif á fæðingarupplifun kvenna. Konur vilja að fagfólk hafi frumkvæði að samtali um upplifun fæðingar og bjóði þeim að fara yfir hana á þeirra eigin forsendum. Ef væntingar kvenna eru uppfylltar virðast þær geta náð stjórn og styrk til að horfa fram á við. Samtal um upplifun fæðingar ætti að vera hluti af barneignarþjónustu. Konur í áhættumeðgöngu eru viðkvæmur hópur sem þarf að huga sérstaklega að. Þeim fannst gagnlegt að fara yfir fæðinguna með ljósmóður sem þær þekkja. Bæði konur og ljósmæður telja slíka meðferð vera fýsilegan og ákjósanlegan kost innan barneignarþjónustunnar.