In an era where smartphone ownership is ubiquitous among adolescents, with many engaging online almost incessantly, there is a paradoxical trend. Only a minority are utilizing mobile health (mHealth) applications and significantly few to tackle mental health issues. This gap between access to technology and its application for health benefits may be attributed to a range of factors, including perceived relevance, intervention designs, or a lack of awareness about potential benefits. Despite approximately 10% of adolescents being diagnosed with emotional disorders and even more grappling with sub-clinical emotional symptoms, the uptake of mental mHealth solutions is also notably low. This dissonance underscores a broader disengagement with digital health resources intended for adolescent mental health. High attrition rates in adolescent mHealth interventions reveal significant inconsistencies, and the binary portrayal of attrition, from beginning to end of treatment, has failed to capture the dynamics of engagement over time. High attrition rates from mHealth interventions aimed at adolescents with anxiety and depression follow the same path, where attrition is often measured from start to finish, without a nuanced understanding of when and why depressed and/or anxious adolescents discontinue treatment. Current research into adolescent mHealth interventions and especially mental health interventions, is hampered by a lack of detailed, temporal data on attrition, combined with diverse definitions of attrition and deficient explorations into the reasons behind varying levels of app engagement.
To address these challenges, the research project has sought to understand how frequency and time of application usage, continuous measures of attrition, altruistic rewards, healthcare feedback and motivational support through gamification of mHealth applications could unlock strategies to mitigate attrition. This would perhaps not only improve the design and delivery of mHealth interventions but also enhance their appeal and effectiveness for adolescents struggling with mental health issues. By integrating a time-specific lens into the study of mHealth usage and attrition, researchers could better comprehend the ebb and flow of engagement, thereby fostering more enduring and impactful digital health strategies. The research project focused on the acceptability of the mHealth application SidekickHealth during six-week interventions with Icelandic adolescents, and more importantly examining the patterns of attrition throughout the interventions. In particular how motivational support influenced attrition rates. Additionally, the research assessed the app’s impact on daily health habits, contributing to adolescent well-being. Another objective was to study continuous attrition among adolescents with clinical anxiety or depression, analyzing usage data for insights into attrition causes, and determining the intervention’s success in ameliorating these conditions.
The research project consisted of two randomized controlled trials investigating the impact of a mobile health application, SidekickHealth, designed to promote nutrition, mental health, and physical health among adolescents. The project encompassed a single-site pilot (n=41) and broader trial with 304 participants from three elementary schools. The project’s two latter papers are based on data from the larger trial, where the third one focuses on 121 participants with clincial depression and anxiety symptoms. Outcome measures were obtained at baseline, throughout the 6-weeks trials and at conclusion. In the larger trial participants were assigned to one of three groups: Control, treatment-as- usual (TAU) and intervention. Primary outcomes were time of attrition, time and frequency of task completion within SidekickHealth along with changes in anxiety and depression symptoms in the last trial. Secondary outcome measures were self-efficacy levels and significant sleep problems along with BMI-SDS in the pilot. Independent samples t-tests, χ2 tests, Pearson’s correlation coefficients and repeated measures ANOVAs with adjusted alpha levels were used to obtain mean differences on primary and secondary outcome measures. Cox proportional hazard regression models with interacting covariables were used to predict attrition based on usage of in-app health exercises and multiple regression models were applied to study predictor variables for primary mean change in anxiety and depressive symptoms in the last trial. Lastly, attrition times were assessed with Kaplan-Meier survival analysis and log-rank tests.
Measured attrition differed significantly between research groups. In the second study, attrition was 44.4% in the intervention group while it was 94.3% in the TAU group (χ21=61.220; p <.001). Similar results were found among anxious and/or depressed participants, where attrition in the TAU group was 93.70% and 37% in the intervention group (χ 21= 27.11, p <.01). Further, mean duration of participation differed between groups. In the 2nd study, mean usage duration was 6.286 days in the TAU group and 24.975 days in the intervention group. Similar results were found among anxious and/or depressed participants in the larger trial. Days of usage were 6.31 (95% CI 2.90-9.73) in TAU group and 29.96 (95% CI 22.58-33.34) in intervention group. Allocation to research group was therefore significantly related to attrition time (hazard ratio 0.308, 95% CI 0.222-0.420) and days of usage significantly predicting differences in pre- and post-measures in anxiety and depression scores (β = -.252, p <.01). In both trials, there was a significant decrease in usage in the first days after instigation. However, in all intervention groups receiving motivational support, in-app usage rose after initial drop and especially towards the end of treatment.
In these randomized controlled mHealth trials significant differences in attrition rates and app usage were observed between research groups. Intervention arms receiving motivational support were significantly unlikelier to drop out of interventions, completed significantly more in-app health tasks and were active longer than comparison groups, findings indicated for both adolescents experiencing clinical anxiety and depression and those who were not. The research illuminated potential sensitive periods for health task completion, emphasizing that time-specific attrition and in-app health behavior patterns offers a promising direction for future research, particularly in enhancing engagement and reducing excessively high attrition rates in adolescent mHealth interventions. Integrating motivational support through gamification, altruistic rewards, and ongoing healthcare feedback appears to be a major factor in reaching that outcome.
Flestir unglingar eiga eða hafa aðgengi að snjallsíma og margir þeirra eru flestar
vökustundir við símann. Hins vegar notar minnihluti unglinga snjallheilsuhugbúnað sér til
heilsubóta. Bilið á milli aðgangs að heilsutækni og nýtingu á henni virðist því umtalsvert
á meðal unglinga og má rekja til ýmissa þátta, s.s. uppsetningu og hönnun meðferða auk
skorts á trú á hugsanlegan meðferðarávinning. Þrátt fyrir að um 10% unglinga séu
greindir með tilfinningaröskun og enn fleiri glími við hamlandi tilfinningavanda, þá er
notkun snjallhugbúnaðar til handa geðheilsu unglinga sömuleiðis áberandi lítil. Þetta
ósamræmi undirstrikar víðtækan skort á áhrifaríkum heilsutengdum snjalllausnum sem
ætlaðar eru geðheilbrigði ungmenna.
Rannsóknir á miklu brottfalli úr heilsutengdum snjallúrræðum fyrir unglinga hafa litast af
þröngri, tvívíðri sýn á brottfall, frá upphafi til enda meðferðar, og hefur fyrir vikið ekki
tekist að fanga þá þætti sem stuðla að vilja til þátttöku og hindra brottfall. Há tíðni brottfalls
meðal unglinga með kvíða og þunglyndi í snjallúrræðum er með sambærilegum hætti.
Brottfall er venjulega mælt frá upphafi til enda meðferðar, án ítarlegrar athugunar á því
hvenær og þá hvers vegna unglingar með þunglyndi og kvíða hætta meðferð. Rannsóknir
á snjallúrræðum fyrir unglinga, sér í lagi geðheilbrigðisinngripum, hafa því takmarkast
við skort á ítarlegum, tímatengdum gögnum um brottfall, breytilegar skilgreiningar á
hugtakinu brottfall og skort á ástæðunum sem liggja að baki virkri þátttöku unglinga í
heilsutengdum snjallúrræðum. Í rannsóknarverkefninu hefur verið leitast við að skilja
hvernig tíðni og tími notkunar snjallhugbúnaðar, samfelldar mælingar á brottfalli,
óeigingjörn umbun, endurgjöf á notkun auk hvatningar og stuðnings í gegnum
leikjavæðingu snjallhugbúnaðar fyrir unglinga gætu dregið úr brottfalli. Aukinn skilningur
á þessum sviðum myndi mögulega ekki aðeins bæta uppsetningu og skilvirkni inngripa,
heldur einnig auka aðdráttarafl þeirra í huga unglinga sem t.a.m. glíma við
geðheilbrigðisvandamál. Rannsóknarverkefnið beindist að fýsileika og
notkunareiginleikum snjallheilsuhugbúnaðarins SidekickHealth í sex vikna
rannsóknartímabilum meðal íslenskra unglinga. Aðaláhersla var lögð á að skoða notkunarog brottfallsmynstur. Sér í lagi hvernig stuðningur og leikjavæðing meðferðar höfðu áhrif
á brottfall. Aukinheldur voru áhrif hugbúnaðarins á daglegar heilsuvenjur metnar og með
hvaða hætti notkun á hugbúnaðinum stuðlaði að aukinni velsæld þátttakenda. Sömuleiðis
var það markmið verkefnisins að rannsaka notkunargögn og brottfall meðal ungmenna
með marktækt hamlandi kvíða- og depurðareinkenni.
Rannsóknarverkefnið samanstóð af tveimur slembirannsóknum á áhrifum
snjallheilsuhugbúnaðarins SidekickHealth, þar sem ætlunin var að efla næringu,
geðheilsu og líkamlega heilsu unglinga sem notuðu hugbúnaðinn. Í forrannsókn voru 41
þátttakandi en í stærri rannsókn verkefnisins voru 304 þátttakendur úr þremur
grunnskólum á höfuðborgarsvæðinu. Seinni tvær greinar verkefnsins byggjast á gögnum
stærri rannsóknarinnar þar sem sú þriðja einblínir á 121 þátttakanda með marktæk
hamlandi depurðar- og kvíðaeinkenni. Mælingar fóru fram í upphafi, með stöðugum
hætti yfir sex vikna rannsóknartímabil og við lok rannsóknar. Í seinni rannsókninni var
þátttakendum skipt í samanburðarhóp, hefðbundna meðferð (e. treatment-as-usual: TAU)
og rannsóknarhóp. Aðalbreytur voru brottfallstími, tími og tíðni heilsuæfinga innan
SidekickHealth ásamt breytingum á kvíða- og depurðareinkennum í síðustu rannsókninni.
Aðrar breytur voru trú á eigin færni og hamlandi svefnvandi ásamt BMI-SDS í forrannsókn.
Samanburðarpróf í formi t-prófa, χ2 prófa, Pearson fylgnistuðula auk endurtekinna
dreifigreininga (e. ANOVA) með leiðréttum alfa gildum voru notuð til að meta mismun
helstu mæliþátta. Aðfallsgreining Cox (e. Cox proportional hazard regression models)
var notuð til að spá fyrir um brottfall byggt á notkun hugbúnaðarins og marghliða
aðfallsgreiningu beitt til að rannsaka spábreytur fyrir breytingar kvíða- og
depurðareinkenna í síðustu rannsókninni. Að lokum var brottfall metið með Kaplan-Meier
lifunargreiningu og log-rank prófum.
Brottfall var með marktækt ólíkum hætti milli rannsóknarhópa. Í fjölmennustu rannsókninni
mældist brottfall 44,4% í rannsóknarhópi á meðan það var 94,3% í hefðbundnum
meðferðarhópi (TAU) (χ2
1=61.220; p <.001). Sambærilegar niðurstöður fundust meðal
þáttakenda með hamlandi depurðar- og kvíðaeinkenni þar sem brottfall í TAU hópnum
var 93,70% og 37% í rannsóknarhópi (χ 2
1= 27.11, p <.01). Ennfremur tóku þátttakendur
í rannsóknarhópum marktækt lengur þátt í bæði annarri og þriðju rannsókn. Í annarri
rannsókn var meðalnotkunarlengd 6.286 dagar í TAU hópi en 24.975 dagar í
rannsóknarhópi. Svipaðar niðurstöður fundust meðal þátttakenda með hamlandi kvíðaog depurðareinkenni en notkunardagar voru 6,31 (95% CI 2,90-9,73) í TAU hópnum og
29,96 (95% CI 22,58-33,34) í rannsóknarhópi. Sá hópur sem þátttakendur tilheyrðu hafði
v
því marktækt forspárgildi fyrir brottfall (áhættuhlutfall 0,308, 95% CI 0,222-0,420) auk
þess sem notkunardagar virtust spá með marktækum hætti fyrir um mun á kvíða- og
þunglyndiskorum (β = - .252, p <.01). Umtalsverð minnkun á notkun átti sér stað fyrstu
dagana eftir að rannsóknartímabil hófst. Í öllum rannsóknarhópum, sem fengu endurgjöf
frá heilbrigðisstarfsmanni og leikjavæddan stuðning, jókst hins vegar notkun á
hugbúnaðinum í kjölfar upphafsfalls og sérstaklega undir lok meðferðartímabils.
Niðurstöður þessa verkefnis gefa til kynna marktækan mun milli rannsóknarhópa á
brottfalli og notkun hugbúnaðarins þar sem íhlutunararmar sem fengu endurgjöf og
stuðning voru marktækt ólíklegri til að hætta í inngripinu, luku marktækt fleiri
heilsuverkefnum og voru virkir lengur en samanburðarhópar. Það eru niðurstöður sem
eiga bæði við um þátttakendur með klínísk kvíða- og depurðareinkenni og ekki.
Niðurstöður rannsóknarverkefnins gefa sömuleiðis til kynna hugsanleg næmiskeið á
meðan meðferð stendur. Við frekari rannsóknir á brottfalli meðal unglinga úr
snjallheilsuúrræðum væri því ráðlegt að leggja áherslu á sífelldar mælingar á brottfalli
og daglegt mynstur heilsuhegðunar auk þess sem ítarlegri skilningur á áhrifum
leikjavædds stuðnings, óeigingjarnra verðlauna og stöðugri persónulegri endurgjöf
heilbrigðisstarfsfólks myndi vafalaust draga úr brottfalli og efla skilvirkni
snjallheilsuúrræða ætluðum unglingum.
