This thesis probes the intricate nature of visual object recognition, especially how visual recognition skills are associated or dissociated in developmental disorders and the neurotypical population. Our primary areas of focus include the role of object types, the importance of visual expertise, and the impact of visual working memory.
In our investigation into developmental dyslexia, we discovered that some dyslexic readers struggled with recognizing houses, but did not face the same challenges with face recognition. This finding raises doubt about the commonly held belief that dyslexia only pertains to reading difficulties. Furthermore, our subsequent research with the neurotypical population solidified the idea that recognizing faces is fundamentally different from recognizing pseudowords or houses. Intriguingly, we found that dyslexic readers tend to adopt a unified strategy for processing visual objects, regardless of whether the task centers on an object's individual features or its overall configuration. In contrast, typical readers appeared to adjust their approach based on both featural and configural information. Yet, this differentiation was less pronounced in our second study with the neurotypical population, suggesting the potential influence of task demands on visual processing methods.
Our third study sought to understand the influence of visual working memory on these recognition patterns. We pinpointed a notable connection between visual working memory precision for simple visual elements and the ability to recall the overall structure of houses. As this connection was not found to the same degree for objects of expertise, such findings imply that familiarity with an object can potentially lessen the strain on visual working memory. This connection, however, was not present when memorizing the specific features of houses, indicating that recalling the overall structure might place more demands on memory due to the combined need to remember individual features and their relative positions. Upon revisiting our initial findings, we hypothesize that the challenges dyslexic readers face in recognizing houses might be related to their visual working memory capacities.
To conclude, this research sheds valuable light on the multifaceted nature of visual object recognition, highlighting its complexities, the role of expertise, and the contributions of visual working memory. Our conclusions enhance our understanding of visual recognition processes in both typical individuals and those with developmental challenges.
Þessi ritgerð snýst um sjónræn hlutakennsl, þá sérstaklega hvort og þá hvernig tilteknir
slíkir hæfileikar tengjast innbyrðis, annars vegar hjá fólki með taugaþroskaraskanir og
hins vegar í almennu þýði. Við rannsökum áhrif hlutagerðar, reynslu og sjónræns
vinnsluminnis.
Samkvæmt rannsókn okkar á lesblindu á sumt lesblint fólk erfitt með að bera kennsl á hús
en á ekki í sams konar erfiðleikum með að þekkja andlit. Þetta gengur gegn þeirri
hugmynd að lesblinda sé aðeins bundin við erfiðleika í lestri. Frekari rannsókn okkar á
almennu þýði ýtir enn frekari stoðum undir þá hugmynd að andlitskennsl séu í
grundvallaratriðum ólík því að bera kennsl á orðleysur eða hús. Áhugavert var að
lesblindir virtust nota sams konar aðferð í hlutaskynjun hvort sem um var að ræða einstaka
sjónræna þætti hluta eða tengsl þátta, á meðan ólesblint fólk virtist beita ólíkum aðferðum
eftir því hvort þættir eða tengsl þátta skiptu máli í hlutakennslum. Þessi munur á þáttum
og tengslum var ekki jafngreinilegur í seinni rannsókn okkar á almennu þýði sem getur
bent til að mismunandi verkefni geti kallað á ólíkar sjónskynjunaraðferðir.
Þriðja rannsókn okkar fjallaði um áhrif vinnsluminnis á sjónræn kennsl. Nákvæmni í
vinnsluminni fyrir einfalda sjónræna þætti tengdist sérstaklega getu fólks til þess að muna
uppbyggingu húsa. Þar sem slík tengsl voru veikari við hæfileika fólks til þess að muna
sérfræðihluti bendir það til þess að fyrri þekking á hlutum geti minnkað álag á sjónrænt
vinnsluminni. Ekki voru jafnsterk tengsl á milli vinnsluminnis og þess að muna einstaka
sjónræna þætti húsa. Þetta gæti þýtt að það að muna uppbyggingu hluta auki minnisálag
þar sem það krefst þess að fólk leggi á minnið bæði einstaka sjónræna þætti og innbyrðis
afstöðu þeirra. Í ljósi þessara niðurstaðna getur verið að vandkvæði lesblindra við að
þekkja hús í sjón tengist sjónrænni vinnsluminnisgetu þeirra.
Þessar rannsóknir auka skilning okkar á flóknu eðli sjónrænna hlutakennsla, bæði hjá fólki
með og án taugaþroskaraskana, og sýna fram á áhrif reynslunnar og þátt sjónræns
vinnsluminnis í því að þekkja hluti í sjón.
Lykilorð:
Lesblinda; Andlitskennsl; Hlutakennsl; Orðakennsl; Sjónrænt vinnsluminni
