This thesis consists of three chapters on the economics of international fisheries management.
The first chapter explores the economic and biological effects of exploiter and
species interactions in a multinational and multispecies fishery. The Northeast Atlantic
pelagic complex fishery (Norwegian spring-spawning herring, mackerel, and blue whiting) is harvested by several countries, and the species are ecologically interdependent
through, for example, predation and competition for food. I develop a stylized bioeconomic model of the pelagic complex fishery, and estimate the outcomes of different
types of fishery management. Specifically, I consider (1) whether exploiters ignore or
take into account species interactions, and (2) whether countries cooperate or compete
in the fishery. I consider three major exploiters: Norway, the European Union, and Iceland, which differ in terms of harvesting costs and ex-vessel prices. In the cooperative
case, applying multispecies management increases the net present value of the fishery by over 20 percent compared to single-species management. The global optimum
(i.e., cooperation and multispecies management) increases net present value by over
91 percent compared to the situation where both the common property and biological
externality are uninternalized. Non-cooperative management leads to poor biological
outcomes, such as depletion of the mackerel stock, irrespective of the type of biological
management adopted.
The second chapter examines empirically the effectiveness of Regional Fisheries
Management Organizations (RFMOs). The fraction of overexploited and collapsed international fish stocks has grown over the past decades, but has international management improved sustainability of managed stocks? The purpose of RFMOs is to promote sustainable use and conservation of international fisheries within their purview.
To elicit whether RFMOs have a conservation effect, I examine if RFMO management has reduced the probability of stock collapse. I exploit global fisheries data bases, and
construct a large panel data set on stock status of 87 RFMO-managed species during
1950–2014. I use a differences-in-differences strategy that compares probability of collapse in managed fisheries before and after RFMO establishment to collapse of other
international stocks. I find some tentative evidence to suggest that RFMOs may have
improved the sustainability of managed stocks, but the effect differs across individual
RFMOs.
The third chapter studies to what extent the number of exploiters in international
fisheries contributes to overexploitation. The number of harvesting countries may be a
key determinant of biological and economic outcomes in international fisheries. Theory
predicts that an increase in the number of independent harvesting countries increases
the probability of poor resource management. I combine information on the number
of harvesting countries and stock status in almost 1,300 internationally shared ocean
fish stocks. I use global fisheries catch data to construct indicators of stock status,
and estimate an ordered dependent variable model, controlling for key economic and
ecological variables. I complement the catch data analysis by studying a smaller set
of international fish stocks using biomass data. When using the catch data, the results
suggest that more harvesting countries is associated with a higher probability that stocks
are overexploited or collapsed. When using the biomass data, the results suggest that
an increase in the number of harvesting countries leads to (1) an increase in the odds of
overexploitation, and (2) a reduction in total biomass.
Þessi ritgerð samanstendur af þremur sjálfstæðum köflum um hagfræði alþjóðlegrar
fiskveiðistjórnunar.
Fyrsti kaflinn fjallar um hagrænar og lifræðilegar afleiðingar af samspili fiskveiðiþjóða
og fiskistofna í uppsjávarfiskikerfinu (norsku vorgotssíldarinnar, makríls og kolmunna)
í Norður-Atlantshafi. Nokkur þjóðríki nýta þessa uppsjávarfiskikerfi til fiskveiða og
fiskistofnarnir hafa áhrif hver á annan m.a. með afráni og fæðusamkeppni. Ég byggi
upp lífhagfræðilegt líkan af þessum fiskveiðum og nota líkanið til að meta árangur af
mismunandi stjórnun fiskveiðanna. Nánar tiltekið kanna ég (1) hvort veiðiþjóðirnar
taka tillit til líffræðilegs samspils stofnanna og (2) hvort þjóðirnar samhæfi veiðar sínar
eða keppi hver við aðrar. Líkanið tekur til þriggja veiðiþjóða: Noregs, Evrópusambandsins og Íslands, sem eru mismunandi hvað snertir veiðikostnað og aflaverð. Sé
gert ráð fyrir því að þessar þjóðir samhæfi veiðar sínar gefur líkanið til kynna að virði
fiskveiðanna hækki um meira en 20% ef beitt er margstofnafiskveiðistjórnun fremur
en einsstofnastjórnun sem ekki tekur tillit til líffræðilegs samspil stofnanna. Hagkvæmasta nýting (þ.e. samhæfðar veiðar og margstofnafiskveiðistjórnun) hækkar núvirði
veiðanna um meira en 91% miðað við það núvirði sem fengist úr samkeppnisveiðum án
tillits til líffræðilegs samspils stofnanna.
Í öðrum kaflanum eru raungögn notuð til þess að kanna skilvirkni þess fyrirkomulags við stjórnun alþjóðlegra fiskveiða sem nefnt má Svæðisbundin Samtök um
Fiskveiðistjórnun (SSF; enska Regional Fisheries Management Organizations eða RFMOs). Hlutfall alþjóðlegra fiskistofna sem taldir eru hafa hrunið hefur vaxið jafnt
og þétt undanfarna áratugi. Hlutverk SSF er að tryggja sjálfbæra nýtingu og verndun
fiskistofna á sínum svæðum. Samkvæmt hagfræðikenningum er hins vegar erfitt fyrir
SSF að koma á aðhaldssamri fiskveiðistjórnun vegna fríþegahvatanna í alþjóðlegum
fiskveiðum. Til að varpa ljósi á hvort SSF hafi áhrif í fiskverndunarátt skoðum við hvort tilvera þeirra dragi úr líkunum á stofnhruni. Í þessu skyni hagnýtum við okkur
fyrirliggjandi gagnasöfn um alþjóðlegar fiskveiðar og setjum saman stórt tímaraðaþverksurðar gagnamengi um stofnstærðir yfir 150 alþjóðlegrar fiskitegunda á tímabilinu 1950–2014. Annar hluti gagnamengisins, viðfangshópurinn, eru stofnar þessara
tegunda sem hafa komist í umsjón SSF einhvern tíma á tímabilinu. Hinn hlutinn,
samanburðarhópurinn, eru stofnar sem aldrei hafa verið undir stjórn SSF. Tölfræðileg
kennsl eru borin á samhengið með hjálp aðferðar aðstoðarbreyta, þar sem alþjóðlegar skuldbindingar viðkomandi þjóðríkja eru notaðar sem aðstoðarbreyta fyrir tilveru
SSF. Niðurstaðan er að ekki séu neinar vísbendingar um að tilvist SSF minnki líkur á
stofnhruni. Þessi niðurstaða helst óbreytt þótt viðfangsshópnum og samanburðarhópnum sé breytt.
Í þriðja kaflanum er grafist fyrir um að hvaða marki fjöldi veiðiþjóða í alþjóðlegum
fiskveiðum stuðli af ofnýtingu fiskistofna. Vera kann að fjöldi nýtingarþjóða ráði miklu
um líffræðilegar og efnahagslegar afleiðingar alþjóðlegra fiskveiða. Forspá fræðikenninga er að líkur á slæmri fiskveiðistjórnun vaxi með fjölda nýtingarþjóða. Ég leiði
saman gögn um fjölda nýtingarþjóða og stofnstærðir meira en 1300 alþjóðlegra fiskistofna.
Ég nota alþjóðleg gögn um fiskafla til að útbúa mælikvarða á stofnstærð og met líkan
fyrir raðaða háða breytu (e. ordered dependent variable model) þar sem fallsamhengið
tekur einnig tillit til hagrænna og lífríkis- lykilbreyta. þessari athugun til viðbótar bæti
ég annarri þar sem háða breytan er mælingar á raunverulegum stofnstærðum en fjöldi
athugana hins vegar miklu færri. Þegar aflagögn eru notuð til að meta stofnstærðir
benda niðurstöður til þess að fleiri veiðiþjóðir auki líkur á ofnýtingu og stofnhruni. Þegar beint stofnmat er notað benda niðurstöður til þess að fleiri veiðiþjóðir leiði til (1)
meiri líkinda á ofnýtingu og (2) minnkunar í stofnstærð.
